'Wederom een vorig leven in de macht van het donker..'

Vandaag had ik weer een afspraak bij mijn energetisch therapeute. Ik keek hier erg naar uit. Want vandaag zou ik antwoord ontvangen. Antwoord op de vraag wat mij onlangs had aangevallen op die ene zondagochtend. Het bleek een zware donkere entiteit te zijn.

Ik vroeg haar hoe ik mijzelf beter kan beschermen tegen deze vervelende en pijnlijke aanvallen. Want nu voelt het alsof ik naakt sta tegenover deze onzichtbare krachten en niet voldoende afweer kan geven. Ze legde me uit hoe ik dit zelf kon doen. En met een extra aanvulling op wat ikzelf al doe zou ik een heel eind moeten komen. Maar.. 'the proof of the pudding is in the eating'.. dus zeker weten of ik dit zelf kan weet ik pas de eerstvolgende keer als ik weer aangevallen wordt. En hoe graag ik deze aanvallen niet wil ervaren, ik weet al dat dit zal gaan gebeuren. Ik heb te leren me zelf te weren tegen deze zware donkere energieën die mijn licht willen doven. Dit is nodig, omdat het nu tijd is om dat wat ik al meerdere levens probeer op de wereld te doen te kunnen realiseren. En in tegenstelling tot deze vorige levens voel ik aan alles dat het me dit keer wel gaat lukken!

Hierna mocht ik op de behandeltafel gaan liggen. Het zou weinig ontspanning en massage worden, en voornamelijk healing. De therapeute maakte verbinding met mijn energie en niet heel lang daarna zeg ik haar dat ik pijn heb achter mijn rechterborst aan de rugzijde. Ik kan niet anders dan bewegen. Ik moet mijn schouders en rug losmaken. Ik voel wat verdriet opkomen, waarna het weer weg ebt. Ik zeg haar dat ik het liefst op mijn zij wil gaan liggen in de foetus houding. Ze antwoord dat dat mag. De therapeute heeft inmiddels in de energie de persoon aangenomen die ik in een van mijn vorige levens ben geweest en die nu zichtbaar wil worden. Ze begint te vertellen: 'Ik mag er niet zijn en ik ben heel bang. Ik heb nergens regie en controle op. Ik ben onderdanig aan het donker.' Het blijkt dat ik opnieuw een leven heb gehad waarin ik als vrouw in de macht van het donker ben geraakt. Ergens verbaasd het me niet meer..

Ik kijk langs me op de grond en zie haar zitten. Volledig ineengedoken en zichzelf kleingemaakt. Dan kijkt ze me aan met de meest angstige ogen die ik ooit heb mogen zien. Deze vrouw is doodsbang en weet niet meer hoe ze meer ruimte voor zichzelf kan creëren in haar leven toen. Ze geeft aan dat ze nergens meer vertrouwen in heeft en dat haar tenen helemaal verkrampt zijn. Ze heeft geen vertrouwen meer in zichzelf en niet meer in hetgeen wat ze de hele dag door hoort (op dat andere lijntje). Op het moment dat ze dit zegt schiet er bij mij een golf van herkenning voorbij. Ook ik hoor de gehele dag door van alles en twijfel regelmatig wat zuiver is en wat niet. En ook ik draai me elke nacht op mijn zij voor ik ga slapen, omdat dit voor mij onbewust de enige manier is om mij af te schermen. En ook ik heb veel last van verkramping in mijn voeten als ik met donkere energieën te maken heb. Bijzonder weer hoe je dingen uit een vorig leven mee kunt nemen in dit leven en deze op dezelfde wijze tot uiting kunnen komen. Zonder dat je weet wat hier de oorsprong van is. Maar zo diep kan deze dus zijn..

Ik vraag haar om mijn hand te pakken en opnieuw in mijn ogen kijken. 'Het komt goed. Je hoeft niet meer bang te zijn. Je kunt me vertrouwen.' We blijven in elkaars ogen kijken. Haar energie begint te veranderen. Deze wordt zachter en toegankelijker. Dan vraag ik haar of ze mee durft te springen. En samen met mij in het onbekende en in de overvloed van het universum wil duiken. Nog voordat ik mijn zin heb afgemaakt wil ze weer terugschieten in haar onderdanige positie richting het donker. Ze vind het nog iets te spannend, maar dan toch durft ze samen met mij de eerste stap te zetten. Ze begint de ruimte en de sprankelende en vibrerende energie te voelen van het universum. Er ontstaat weer meer ruimte en vertrouwen om haar heen. Dan voel ik dat ik mijn energie volledig om de wereld mag zetten en laat dit haar voelen. 'Ik voel me.. ik voel me...' en dan schiet ik vol in de lach.. 'Ik voel me ineens zo satisfied. Ik kan er er even geen ander woord voor bedenken nu. Ik voel me zo stevig staan nu.' De therapeute schiet ook in de lach en antwoordt: 'Ik snap het. Volledig.' Ik blijf ondertussen mijn licht om de wereld zetten totdat alles voldoende verlicht is. Dan zeg ik haar dat ik voel dat het tijd vraagt dat dit stukje van mij verder mag groeien vanuit vertrouwen, zodat mijn licht met nog meer kracht kan schijnen. 'Dit keer gaat het me lukken. Ik voel het in mijn hele lichaam. Het is bijna een euforisch gevoel. Terwijl ik ook weet dat ik eerst nog door wat (oncomfortabel) donker mag gaan.' 'Dat gaat zeker lukken.' antwoordt ze terug. 'En ik ben er voor je als je mijn hulp weer onverwacht nodig hebt.'