'Ook het donker is liefde..'

Na het schrijven van mijn laatste blog voelde ik al dat het best eens zou kunnen zijn dat het donker heel snel van zich zou laten horen. Het gebeurde diezelfde avond nog..

Ik lag op de bank en voelde dat er een grote klauw van een roofvogel zich in mijn voet vastzette. Dit is voor het normale oog niet te zien. Ik voel dan fysieke pijnsteken in de onderkant van mijn voeten, waarna mijn voeten zich gaan verkrampen. Soms negeer ik het, maar op deze avond begon ik meteen mijn licht te stralen, zodat het donker zich uit mijn energieveld en mijn huis zou terugtrekken. Maar des te meer ik mijn licht liet stralen des te meer pijn mijn voeten gingen doen en des te harder de tegenaanval werd ingezet. Ik voelde dat de energie in mijn woonkamer steeds donkerder werd. Ondertussen werd ik steeds vermoeider tot ik op een gegeven moment dacht: 'Oké, als jullie hier nu willen zijn dan is dat maar zo.' Fijn vond ik het niet. Mijn angst voor het donker en alles wat daarbij hoort heb ik een tijd geleden al mogen overwinnen, bang was ik dan ook niet.

Ik was al een poging aan het doen om in slaap te vallen toen er een vriendin belde. Een mooie actie van het Universum. ;) Zij keek met mij mee en bevestigde wat ik zelf al had gevoeld: het werd steeds donkerder in mijn woning. Mijn benedenverdieping stond vol met wezens die het donker vertegenwoordigen. 'Ze willen met je praten, Sjuul.' zei ze. 'Moet dit? Ik zit hier toch helemaal niet op te wachten..' reageerde ik geïrriteerd. 'Anders gaan ze niet weg.' antwoordde ze terug. Ik besefte me ineens dat ik zelden tot nooit verbinding maak met het donker. Mijn eerste reactie is altijd direct weghalen en mijn licht laten schijnen. Met tegenzin begon ik dan ook een gesprek met de donkere wezens.

Het licht en het donker zijn evenwaardig

Ik kreeg meteen door dat het donker er ook mag zijn en bestaansrecht heeft. En of ik hier ook over zou willen schrijven. Het gaat namelijk niet alleen maar over het omarmen van het licht. Licht en donker horen bij elkaar en horen in balans te zijn. Ze zijn Ying en Yang, evenwaardig aan elkaar. Ook het donker komt voort uit liefde. Ja, je leest het goed. Ook het donker is liefde. Al wil ons ego hier niet aan. Het donker staat in onze maatschappij voor het duister en daar moeten we als het even kan zover mogelijk van wegblijven. Het staat dan ook voor fout. Maar het donker is niet fout. Het is ook niet goed. Het is gewoon. Net zoals het licht er ook is en mag zijn. Het is juist het donker dat ons licht meer kan laten stralen en ons bewustzijn helpt te vergroten om zo dichter bij onze eigen essentie te kunnen komen.

In verbinding met mijn donkere delen

Zodra ik bevestigend had geantwoord voelde ik de verkramping en pijn in mijn voeten verdwijnen. Mijn lichaam kon zich weer ontspannen. De energie in mijn woning werd weer lichter en er kwam weer rust. Ik kon weer zijn, ik nam afscheid van mijn vriendin en binnen een paar minuten viel ik dan ook in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker en dacht ik terug aan mijn verbinding met het donker. Ineens kon ik heel goed voelen dat ik bepaalde donkere delen in en van mij ook liever niet aankijk en wegduw. Ik besefte me ineens dat ik ook donker ben. Ik ben niet alleen maar licht. Mijn donkere delen mogen er nooit zijn als ze zich laten zien. Deze donkere delen in mij omvatten veel pijn en schaamte en verstop ik het liefst zover mogelijk weg. Tegelijkertijd voel ik dat de tijd is gekomen dat ik ze niet meer wil wegduwen. Ik doe ze tekort. Mijn donkere delen verdienen ook mijn liefde en mogen er gewoon zijn. Hoe oncomfortabel ook. En dit is waar ik mezelf nu in aan het trainen ben. Nog bewuster worden van negatieve gedachten over mezelf. Op het moment dat ik me hier bewust van ben stuur ik direct liefde naar die plekken waar ik ze in mijn lichaam voel. Bepaalde donkere delen zijn namelijk nogal hardnekkig aanwezig in mijn systeem en brengen mij tot diep terug in mijn familiesysteem en het karma wat mijn familie al vele generaties lang met zich meedraagt. Deze donkere delen bestaan uit overtuigingen dat ik onder meer nooit goed genoeg ben geweest, dat ik niet mezelf mag zijn, dat ik mijn ruimte niet mag innemen, dat ik niet voor mezelf mag gaan staan, dat ik mezelf niet volledig accepteer om wie ik ben, en dat ik niet op waarde geschat word. Kortom, ik hou nog niet onvoorwaardelijk van mezelf. En dit is dan ook wat ik nu (nog steeds) aan het helen ben.

Het mooie is dat ik gisteren (een kleine week later na mijn gesprek met het donker) ineens op dat andere lijntje vele familieleden achter elkaar op een rijtje zag staan. Ineens is ook niet helemaal waar, want ik had gisteren dus weer zo'n dag dat ik mocht voelen wat er nog geheeld mag worden. Wat vaak betekent dat ik plat op de bank lig, niets kan, ineens in huilen uitbarst en soms ook niet weet wat er gevoeld wil worden, maar daar wel alle ruimte voor creëer om er te kunnen zijn. Want gevoel wil gevoeld worden. Om vervolgens te kunnen loslaten. Ik zal hier een andere keer meer over schrijven.

Het waren er ontelbaar veel. Ik kon zien dat mijn familie, zowel mijn moeders- als mijn vaderskant, dit al eeuwenlang met zich meedroegen. Ik zag mezelf als kind voor deze rij staan. Ik vertelde dat ik er helemaal klaar mee ben om deze donkere delen met me mee te dragen. Ik wil weer vrij zijn. Ik zag mezelf bijna stampvoetend van boosheid voor deze groep staan. Ik vertelde dat het tijd is dat ik deze vanuit liefde en dankbaarheid terug geef aan mijn ouders. Met daarbij het verzoek of zij dit weer wilden terug gegeven aan hun ouders etc. als ze dit zelf ook wensen. Hierna moest ik heel hard zuchten. Ik weet nog niet of ik alles nu heb geheeld, maar dat gaan we ervaren. Alles komt zoals het de bedoeling is.

En het donker... is deze nog een keer teruggekomen? Jazeker! De volgende dag na mijn gesprek met hen kwam ze nogmaals vragen of ik mijn belofte zou nakomen. Dit kon ik bevestigen, zolang het voor mij maar zuiver voelt. De volgende keer als het donker zich weer aandient ga ik eerst het gesprek aan en afhankelijk daarvan kan ik alsnog de keuze maken om mijn licht te laten schijnen. Dit is afhankelijk van of hetgeen wat zich dan aan mij manifesteert als donker van mij of van iemand anders is. Bij deze heb ik mijn belofte ingelost. Al ben ik me de afgelopen week steeds meer gaan beseffen dat wat ik tegenkom aan artikelen over persoonlijke groei en bewustzijn, dat deze veelal gaan over het licht in ons en dat er maar weinig geschreven wordt over het donker. Het donker dat er ook mag zijn, want jep... het donker is ook liefde!