'In verbinding in een hogere frequentie.. met 'Rob'..!'
Afgelopen weken lees ik veel blogs over de verkiezingen in Amerika en de ontwikkelingen van het coronavirus. Ik heb daar, net zoals iedereen, zo mijn eigen waarheid over. Dit is niet onopgemerkt gebleven..
Het is midden in de nacht, ik lig in bed en ben in slaap-waak stand. In deze modus ontvang ik regelmatig visioenen en gaat communiceren met de niet fysieke wereld veel makkelijker. Ik kom iets meer in de waakstand terecht en wordt me bewust van een gesprek wat ik aan het voeren ben met een wezen over de Amerikaanse verkiezingen en het virus. Het gesprek gaat snel en van de hak op de tak. Ik voel dat het geen overleden persoon is, maar een mannelijk wezen met een onderzoekende instelling. Hij is aanwezig in mijn slaapkamer. Hij is erg geïnteresseerd in mijn waarheid. Op een bepaald moment neemt de slaapstand het weer over, en beëindig ik het gesprek. Ik val na wat woelen weer in slaap. De volgende dag ben ik me bewust dat ik verbinding heb gemaakt met een met een hogere frequentie. Ontzettend gaaf natuurlijk! Zou dit dankzij de hulp van de wezens van Pleiade zijn gelukt?
Twee dagen later probeert hij in het begin van de avond nog een keer contact te maken. Hier kom ik achter door een intense hoofdpijn. Ik ben niet helemaal fit en goed gegrond en kies ervoor om een vriendin te bellen voor hulp. Zij geeft hem aan dat dit niet het moment is om met mij te communiceren en dat hij op een ander tijdstip terug kan komen als ik dat op dat moment dat dan ook wil.
De volgend dag trek in de polder in voor een fikse wandeling. Ik voel dat ik helemaal open sta en volledig in verbinding ben met alles. Een ooievaar vliegt over, overal witte veertjes op de grond en tranen van geluk rollen over mijn wangen. Alleen maar signalen! De gedachte komt op dat ik wil ontdekken of het lukt om nu echt met hem een gesprek te voeren. Midden in de nacht is het immers ook gelukt. Ik begin hem (in mijn gedachte) te roepen. Hij is er al snel. Ik vraag hoe hij heet. 'Je mag me Rob noemen', is zijn antwoord. Een gesprek, dat sneller gaat dan mijn brein kan bijhouden, volgt. Regelmatig moet ik even terug, omdat het zó snel gaat. We hebben het over van alles en zijn elkaar aan het leren kennen. Ik heb net zoveel vragen aan hem als hij aan mij. Af en toe wordt er door een van ons zelfs een grapje gemaakt. Ik kan zelfs zijn lach horen! Hoe cool is dat?!
Ik ben verbaasd dat het gesprek zo gemakkelijk gaat en dat ik zo lang in verbinding, in deze hogere frequentie, kan blijven. We 'praten' zeker wel een uur. Eenmaal bijna thuis neem ik afscheid van hem. Ik geef aan dat ik graag nog een keer met hem wil praten, dat ik hem dan zal roepen en dat dit dan tijdens een eenpersoons wandeling is. Niet thuis en ook niet in het bijzijn van anderen. Hij doet de belofte hier zich aan te houden. Stuiterend van energie kom ik thuis. Wat was dit ontzettend gaaf! Heb ik me dit verbeeld? No way, this is real!
