'Het helen van een gebroken hart..'
Onlangs was het 11 januari 2024. Een 111 dag, een portaaldag en daarbij de eerste nieuwe maan van 2024. Ik werd deze dag wakker en zat al direct hoog in de energiefrequenties. Mijn lichaam deed zeer op plaatsen waar ik zelden pijn heb. Ook kreeg ik geen hap door mijn keel, omdat er een soort van misselijkheid en unheimisch gevoel door mijn lichaam raasde. Het duurde niet lang of ik kon direct de verbinding leggen met de massagehealing die ik later op de ochtend gepland had. De healing was al begonnen en mijn energiesysteem was zich hierop aan het voorbereiden. 'Dit wordt niet ontspannen. Dit wordt hard werken,' hoorde ik mezelf denken. En hier bleek later geen woord van gelogen.
Ik voelde dat de energetisch therapeute zich aan het voorbereiden was op mijn komst, omdat ik haar zachte en liefdevolle energie voelde aanhaken aan die van mij. Ik was nog niet eerder bij deze dame op consult geweest, maar volg haar al langere tijd via sociale media. Ik wist dat ik ooit met haar in contact zou komen en dat moment was dan ook gisteren. Bijzonder was dat ik pas een aantal dagen van te voren, ergens midden in de nacht, deze afspraak heb geboekt. Dit werd onbewust gestuurd door een bloemenfee die boven mijn bed hing en in mijn badkamer en slaapkamer de heerlijke geur van magnolia's verspreide. Ik voelde dat ze energie zette op mijn derde oog en kort daarna boekte ik ineens deze afspraak. Zo gaat dat bij mij wel vaker, maar toch is het altijd wel bijzonder om te realiseren dat ervaringen met elkaar in verbinding staan.
Na een korte kennismaking waarin onze energieën steeds meer in verbinding met elkaar kwamen mocht ik op mijn buik op de massagetafel gaan liggen. 'Ik voel aan het trillen van mijn ogen dat we vandaag hoog in de frequenties gaan zijn.' hoorde ik de therapeute zeggen. Vanaf het eerste moment dat ik op de tafel lag begon mijn lichaam zich te ontdoen van energieën die losgelaten mochten worden. Ik voelde hoe we aan het samenwerken waren en dat ik af en op meebewoog in de energie door lucht in mijn neus te ademen en via mijn mond weer uit te blazen. Het leek bijna een ademsessie. De therapeute raakte mijn lichaam steeds zacht en liefdevol aan door op bepaalde punten te drukken of te masseren. Ik voelde opeens dat ik nog meer naar binnen mocht keren en mocht voelen. Ik voelde een oppervlakkig verdriet. Een verdriet wat ik al vaker heb mogen voelen, maar wat nooit kon stromen. Op een bepaald moment mocht ik op mijn rug gaan liggen. De sessie vervolgde zich. Voorzichtig kon ik het verdriet steeds meer toelaten tot een moment dat ik niet anders kon dan heel hard huilen. Hoe lang ik gehuild heb weet ik niet, maar het bleef maar komen. Ik wilde op mijn zij draaien, maar intuïtief voelde ik dat ik zo moest blijven liggen, omdat het verdriet zo echt uit mijn lichaam kon stromen. Ik zag beelden van mezelf van een leven ruim 2000 jaar terug. Ik zat op de grond. Vol van verdriet en pijn. Mijn man was overleden en hij lag in mijn armen. 'Ze hebben hem van me afgenomen.' hoorde ik mezelf hardop zeggen. 'Ze hebben hem van mij afgenomen.' Mijn hart was in duizend stukjes gebroken. En in alle levens die daar op volgden heb ik deze pijn met mij meegedragen. En nu, daar op de massagetafel, was het moment aangebroken dat ik deze pijn er kon laten zijn en mocht helen. 'Je mag je hart openzetten.' hoorde ik de therapeute zeggen. Ik antwoordde met de tranen rollend over mijn wangen dat ik niet wist hoe ik dat moet doen en of ze me wilde helpen. Ik mocht mijn ogen opendoen en haar recht in de ogen kijken. En toen gebeurde het. Ik zag door haar verschijning heen ineens mijn man van 2000 jaar geleden en mijn tweelingziel uit dit leven. Ik zeg: 'Ze zijn dezelfde.' De therapeute keek vol liefde naar mij. Ik geloof niet dat ik ooit iemand zo liefdevol naar mij heb zien kijken. De ogen wisselde ook steeds van de therapeute naar mijn man van 2000 jaar geleden en mijn tweelingziel. Ik zeg: 'Ik kan niet blijven kijken. Het is te intens. Ik kan de liefde niet ontvangen' 'Blijven kijken' zei ze zacht. Weer voelde ik het verdriet opkomen. Ik liet het weer stromen. Dan voel ik dat ik mijn ogen dicht mag doen en ga met mijn gedachten naar de plek van mijn hart. Ineens zie ik ze daar beide. Ik zeg: 'We zijn één. We zijn een eenheid en deze is nu volledig.'
Ik kan me niet goed meer herinneren hoe het kwam, maar ineens zegt de therapeute het woord grootsheid. Ze zegt: 'Ga eens in de energie van de grootsheid zijn en vul je met deze energie. En denk groter dan groots.' Ze had het nog niet verteld of ik zag dat ik deze energie om mezelf heen plaatste en doortrok tot over de hele wereld. 'Hoe groot heb je deze gemaakt?' zegt ze. 'Om de hele wereld heen', antwoordde ik. 'Goed zo', antwoordde ze weer terug. Ik zeg dat ik al heel lang weet dat ik wat 'groots' mag doen in dit leven, omdat het nu tijd is. Ook vertel ik dat ik steeds beter weet en voel wat ik te doen heb, maar dat er nog veel puzzelstukjes gelegd mogen worden. Ze vraagt vervolgens: 'Hoe vaak is dit al eerder gelukt?' Ik antwoord vervolgens dat dit nog nooit gelukt is.. Als advies krijg ik mee dat ik dieper mag bedden in mijn creatiekracht door de verbinding met mijn basis en mijn derde oog te versterken door een bepaalde oefening te doen. Een advies dat ik ter harte heb aangenomen.
De sessie komt langzaam tot een einde. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en plaats mijn voeten op de grond om zo weer goed te kunnen aarden. Ze geeft me een kaartje met tekens erop en een afbeelding van een mandala. En laat een mandala nu net een symbool zijn van eenheid. Hoe mooi! We praten nog kort wat na en dan is het tijd om te gaan. Ik geef haar als intens dankbaar gebaar een dikke knuffel, waarbij ze in mijn oor fluistert: 'Doe je ding!' Ik antwoord, zo gretig als ik ben om dit avontuur - waar ik al vol in sta - aan te gaan, dat ik absoluut mijn best doe. En daar is weer geen woord van gelogen.
