'En toen ging ze staan..'
Met tegenzin ging ik gisterenochtend mijn rondje hardlopen. Het was koud en nat buiten en mijn lichaam voelde zwaar en moe. Er was weer donker om mij heen. En mijn lichaam was wederom hierop aan het reageren. Ik had het al voorspeld.. Het stomme is, dat ik weet dat ik ermee aan de slag mag gaan om het weg te halen, maar toch stel ik het uit. Het is namelijk (nog) niet even op een knop duwen en dan is het weg. Dit vraag om echt bewust te voelen en kijken wat er is en om met de energieën te 'spelen'.
De gehele dag door had ik al van alles geprobeerd om te zorgen dat de donkere energieën uit mijn energieveld zouden weggaan. Maar steeds kwamen ze weer terug. Met nog meer versterking. Des te meer weerstand ik gaf des te meer weerstand ervoor terugkwam. Wat ik in dit geval zie is dat ik 360 graden om mij heen een soort van vliegende botsautootjes zie met daarin een donker wezen. Bang ben ik niet meer. Maar het is vooral vermoeiend en oncomfortabel. Vanuit mijn geïrriteerdheid vraag ik me dan toch af of ze echt niets anders te doen hebben dan mij te komen vervelen.. Ik had aartsengelen Michael en Metatron en diverse andere lichtwezens al om hulp gevraagd maar het hielp maar voor even. Aartsengel Michael gaf ook aan dat ik het zelf moet kunnen, omdat het mijn wezen zoveel krachtiger maakt. Ik ben het hier volkomen mee eens, maar het is niet zo dat ik even een boek open kan slaan om te lezen hoe ik wat kan doen. Het is vooral zelf voelen en kijken wat werkt. Echt een soort van 'learning by feeling followed by doing'. En dat betekent heel veel vallen en ook weer heel veel opstaan. Aan het einde van de avond had ik het een heel eind uitgevogeld en was er voor het eerst die dag weer echt rust om mij heen.
Maar eenmaal in bed begon het opnieuw aan mij trekken. Ik was er ondertussen aardig klaar mee, want ik wist echt even niet wat ik nog anders kon doen. Toen bedacht ik me dat ik ook hulp kon vragen aan de Pleiadiers. Ik had de hulpvraag nog niet gesteld en ik kon al voelen dat ze er waren. Wezens van de Pleiaden zijn zo liefdevol en dankbaar. Ze brachten me terug naar het vorige leven wat bij mijn laatste bezoek aan de energetisch therapeute naar voren was gekomen: een leven waar ik onderdanig aan het donker was geraakt. In een keer kon ik het voelen. De gehele dag was ik voorbereid op dit moment en vielen de puzzelstukjes in elkaar. Het was tijd om dit vorig leven waarbij ik een deel naar mijn leven nu heb meegenomen verder te helen. Als me dat lukt dan trekt het donker ook minder aan mij. Maar ook kon ik voelen dat ik me op een andere manier kan beschermen voor donkere energieën. Niet meer vanuit weerstand en met aandacht op hun gericht. Maar alleen vanuit zachtheid, met aandacht op mezelf, vanuit mijn hartenergie en een groot lichtveld om mij heen. Dan hoef ik ook niets meer weg te duwen. Vanuit vertrouwen en in liefde in mijn veld blijven staan. Dit klinkt makkelijker dan het is om te praktiseren.. Het was alsof het ineens allemaal in elkaar klikten.
Ik begon een gesprek met de vrouw die ik in dat leven was en probeerde haar bewust te maken van het feit dat het nu tijd was om dit pijnlijke deel te genezen. Alle pijn en verdriet die in mijn lichaam zaten op dit deel kwamen ineens los. Ineens lag ik weer te huilen in bed. Dikke tranen rolden over mijn wangen. Ik liet het allemaal gebeuren. Dit wilde nu gevoeld en losgelaten worden. Toen de tranen op waren zag ik dat de vrouw uit mijn vorige leven ging staan. Ze kon weer staan in haar eigen lichtkracht. Uit de onderdanigheid van het donker. Hoe fijn! Hierna ben ik in slaap gevallen. Ik kan nu voelen dat we al een heel eind zijn, maar er zit nog een klein staartje. Maar dat komt vanzelf weer in het nu voorbij. Nu is het eerst weer tijd om plezier te maken!
