'Bijna out tijdens de avondmis op Kerstavond..'

Ons lichaam heeft een oeroud weten in zich. Een weten dat we door de eeuwen heen zijn vergeten om te voelen. De afgelopen jaren heb ik mogen leren in mijn bewustzijnsproces om mijn lichaam weer steeds beter te voelen en er naar te luisteren. Bijvoorbeeld doordat als ik ineens hoest en ik mijn keel voel (ook plek van het keelchakra), dat ik mijn waarheid mag uitspreken, dat ik me niet hoef in te houden wat ik aan waarheid wil delen met de wereld. Of dat mijn oor ineens pijnsteken geeft. Wat voor mij betekent dat ik extra goed moet luisteren of dat er iets of iemand in de ongeziene wereld mij wat wil vertellen, waardoor ik intune op het andere lijntje en ga luisteren. Wat er gisterenavond gebeurde was misschien wel de meest heftige en intense reactie die ik in mijn lichaam heb mogen ervaren van een oeroud weten wat zich in mij schuilt.

Weerstand

Een van mijn vriendinnen vroeg mij of ik met haar en haar ouders mee wilde gaan naar de avondmis op Kerstavond bij hun in de buurt. Mijn vriendin had het niet eerder durven vragen, omdat ze wist dat ik een bepaalde weerstand heb tegen bepaalde religie en de instituten die erachter verscholen zitten. Ik voelde direct dat ik dit moest doen en antwoordde bevestigend. Als ik als kind al in een kerk kwam dan wist ik niet hoe snel ik weer naar buiten moest, omdat ik er zo'n unheimisch en benauwend gevoel bij kreeg. Het was niet alleen de energie die er hing, maar het waren ook de zichtbare dingen zoals de beelden van Jezus aan een kruis en de rituelen die het voor mij ongemakkelijk maakten.

Met een andere vriendin loop ik de Camino Brabant, een soort van pelgrimstocht door Brabant waarbij je langs kerken en Mariakapelletjes komt, waar je dan een stempel mag halen. Gisteren hebben we in de stromende regen de één-na-laatste tocht gewandeld en voor het eerst in al die tochten kon ik in een Mariakapelletje een lichte energie voelen. Het viel me direct op, waardoor ik me weer realiseerde wat voor donkerte er in veel kerken en kapelletjes voor mij voelbaar is. Me toen nog niet realiserende dat ik diezelfde avond op Kerstavond de meest lichte kerk die ik ooit in Nederland heb mogen voelen zou gaan bezoeken.

Kerstmis

Het gezang van het kerkkoor was al meteen hoorbaar toen we de grote kerkdeur open maakten. In tegenstelling tot mijn eerdere ervaring in kerken ontspande mijn lichaam zich direct en kon ik echt zijn en genieten van hetgeen wat ik registreerde met mijn zintuigen. Vol verbazing keek ik naar de veelal gestucte wanden met prachtige kleurrijke beschilderingen van regenbogen, blauwe luchten, palmbomen, positieve en liefdevolle beelden van mensen. Dit was alles wat ik nog nooit had gezien in een kerk. De energie die er hing was zacht en sereen. Ondertussen dat de kerkbanken steeds meer bezet werden zong het koor bekende liedjes van vroeger, waarbij ik me vooral de melodieën herinnerde. De kers op de taart was dat de organist ineens zijn orgel verliet en achter een piano schoof en een prachtig vloeiend stuk speelden. Ik voelde me even heel erg gelukkig en dankbaar dat ik hier op deze avond mocht zijn op deze plek. Ineens zag ik van opzij ineens een priester met een aantal misdienaren voorbij komen. Mijn lijf schoot direct in de weerstand. Ik probeerde mezelf er nog van te overtuigen dat alles er mag zijn en iedereen zijn eigen waarheid kent, maar het haakje was al gezet. Het gevoel wat ik altijd heb gehad bij deze religie was ineens manifest aanwezig. Een gevoel van onzuiverheid overviel me meer en meer. De liefdeloosheid waarmee de priester zijn verhaal uit droeg. Het is voor mij nog nooit zo voelbaar geweest.

Ineens moesten we gaan staan. De mis was zo'n twintig minuten aan de gang. Het zweet brak me plotseling uit. Pareltjes verschenen op mijn gezicht en ik kon niet meer op mijn benen staan. Ik kon niet anders dan weer gaan zitten anders zou ik omvallen. Eenmaal weer zittend ziet mijn vriendin dat het écht niet goed gaat. Ik krijg het Spaans benauwd en weet niet hoe snel ik mijn das en jas uit moet doen. Dan begint ineens alles te tollen, wordt het af en aan zwart voor mijn ogen en zie ik sterretjes en lichtflitsen. Ik voel dat ik elk moment mijn bewustzijn ga verliezen. Ik voel aan alles dat ik hier niet meer kan en wil zijn. Ik wil nog wachten totdat er een beter moment is om de kerk te verlaten, maar mijn vriendin zegt resoluut dat we nu naar buiten gaan. Eenmaal buiten in de frisse lucht begin ik langzaam op adem te komen, verdwijnen de sterretjes en de lichtflitsen en besef ik me net wat er is gebeurd: mijn lichaam heeft me een oeroud weten laten voelen dat het verhaal van Jezus (of Yeshua zoal ik hem liever noem) en Maria Magdalena niet is gegaan zoals ons is en wordt verteld. Ik heb dit altijd al geweten, maar het was ineens zo extreem voelbaar.

Yeshua & Maria Magdalena

Yeshua en Maria Magdalena (niet te verwarren met Maria de moeder van Yeshua) zijn tweelingzielen en geliefden. Ze droegen een groot licht en veel onvoorwaardelijke liefde in zich, vertegenwoordigen zowel het pure mannelijke als het pure vrouwelijke (wat samen een eenheid is), en wilden de wereld leren hoe wij als mensen vanuit ons hart- en zielsbewustzijn kunnen leven. Met als doel om meer licht en liefde op aarde te laten zijn. In praktijk betekent dit dat we dan minder leven vanuit onze egodelen en meer vanuit het voelen vanuit ons hart en onze ziel. En dit is wat we als mensheid zijn vergeten: hoe we dit échte voelen kunnen ervaren. En dit is wat velen met mij op dit moment aan het leren zijn: weer vol in verbinding zijn met onszelf en ons licht laten stralen. Als we dit allemaal weer kunnen dan is onze wereld weer een fijne plek om te zijn. Dan is er oneindig veel liefde. En dit is juist wat een bepaalde groep mensen aan het begin van onze jaartelling, vele eeuwen geleden, al niet wilden laten gebeuren. Want dit zou het einde betekenen van macht, regie en controle op de mensheid die het gevolg hiervan zijn. En ook al is het nu bijna 2024... dit is waar het in een overgroot deel van de wereld nog steeds om draait..